Obraz namalowany został na początku XVI w. przez mistrzów szkoły
niderlandzkiej, na drewnie lipowym. Prawdopodobnie jest to fragment
większego dzieła. Charakterystycznym elementem jest odsłonięte ucho -
stąd nazwa obrazu. Początkowo znajdował się na Kujawach w rękach rodziny
Stawickich, potem Wacława Leszczyńskiego, kanclerza koronnego Królestwa
Polskiego. Poprzez kolejne darowizny trafił w posiadanie opatów
klasztoru cystersów z Bledzewa. Tam stał się słynny z powodu licznych
cudów. W 1670 r. 4 marca biskup poznański Stefan Wierzbowski na mocy
badań specjalnej komisji uznał obraz za cudowny.

Jakiś czas przebywał w kaplicy na zamku Królewskim w Warszawie.
Następnie z królem Michałem Korybutem Wiśniowieckim odbył peregrynację
wojenną pod Lublin, gdzie strony walczące zawarły pokój. Z wdzięczności
król obdarzył obraz koroną królewską oraz orłem białym z napisem "Daj,
Panie, pokój dniom naszym". Dzięki temu obraz stał się symbolem
polskości w czasie zaborów. Do Rokitna przeniósł go opat Jan Opaliński
24 listopada 1671 r. Na prośbę biskupa Wilhelma Pluty Paweł VI ogłosił
Matkę Boską Rokitniańską Główną Patronką Diecezji
Zielonogórsko-Gorzowskiej, wyznaczając dzień 15 sierpnia jako Jej
uroczystość liturgiczną. 18 czerwca 1989 prymas Polski kard. Józef Glemp
w obecności 120 tysięcy pielgrzymów ukoronował wizerunek Matki Bożej
Rokitniańskiej koronami papieskimi. Wcześniej, 22 kwietnia złotą koronę
poświęcił Jan Paweł II.